ฟาเรนไฮต์ ที่29 minv

ฟาเรนไฮต์ที่ 29

แทฮยองได้กลับไปที่หอเก่าและพบว่าตัวเองลืมเรื่องสำคัญไปเขาลืมเรื่องงานแต่งของมาเชลที่ใกล้เข้ามาถึงเรื่อยๆ และพึ่งรู้ชื่อของเจ้าบ่าวเพื่อนรักแล้วว่าชื่อเจสัน หวัง เป็นชาวฮ่องกงแต่เขาไม่เคยเห็นหน้า เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามาเชลมันไปซุกผู้ชายไว้ตอนไหน ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เราอยู่ด้วยกันตลอด เซรีน่าเล่าว่ามาเชลกับเขาทะเลาะกันและมาเชลมันก็ไม่ได้ติดต่อคนอื่นๆในกลุ่มซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่แทฮยองคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่เคยออกว่ามีเหตุผลอะไรในชีวิตของเขาที่จะทำให้ทะเลาะกันจนแตกหักกับมาเชล

“หอนี้คงอยู่ไม่ได้แล้ว กลับคอนโดเราดีไหม” นั่นคือสิ่งที่จีมินถามเขา ผู้ชายคนนั้นไม่ยอมแม้แต่จะให้เขามาที่หอนี่คนเดียว แถมยังเอาแต่มองไปรอบๆเหมือนคนระแวงอีกมันเลยทำให้แทฮยองไม่สบายใจเลยสักนิด

“มีอะไรหรือเปล่า” แทฮยองเอ่ยถามพร้อมกับเก็บข้าวของที่ถูกรื้อจนเละเทะให้เข้าที่ก่อนที่เขาจะหันไปมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียง จีมินตบหน้าขาตัวเองสองสามครั้งก่อนที่แทฮยองจะเดินไปนั่งบนตักอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมร่างกายถึงได้ตอบสนองผู้ชายคนนี้ไปเสียหมด

“แมวน้อย...”จีมินประคองแก้มคนบนตักให้หันมารับจูบและแทฮยองก็ยอมจำนนแต่โดยดี เนื้ออวบบนหน้าขาเบียดแนบลงมาก่อนที่เขาจะสอดมือเข้าไปในกางเกงผ้าของร่างบางแล้วบีบคลึงเบาๆ

“อื้อ ทะลึ่ง” แทฮยองกัดปากหยักเมื่อโดนลวนลามก่อนที่เขาจะจ้องตาชายหนุ่ม มันมีความร้อนแรงผสมปนเปไปกับความหวาดกลัว ที่ผ่านมาเขาอาจจะเดาใจชายหนุ่มไม่ถูกเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้เขากลับอ่านคนตรงหน้าออกอย่างง่ายดาย

“รักกันบ้างหรือยังแมวน้อย รักแด๊ดดี้หรือยัง”

“...” จีมินระบายยิ้มเมื่อกลีบปากบางเผยอขึ้นเหมือนร้องขอให้เขาจูบ เวลานี้แทฮยองคงไม่กล้ารักเขาจนหมดใจเหมือนเด็กเฉิ่มคนนั้น  แทฮยองคนนี้ไม่กล้าทำในสิ่งที่เด็กน้อยของเขาเคยทำและเขาคิดถึงแมวน้อย เขาอยากให้แทฮยองจำเขาได้สักที

“ใจร้ายจังนะ” แทฮยองเม้มปากเมื่อไม่ได้ถูกจูบ คำพูดตัดพ้อนั่นทำให้เขารู้สึกเสียใจมาก

“ฉันไม่รู้จักคุณเลย ฉันไม่กล้าพูดมัน”

“ผมเข้าใจ” จีมินยิ้มและดันแทฮยองให้ลุกขึ้น เขาเดินไปตรงระเบียงห้องแล้วยืนรอให้คนข้างในเก็บข้าวของให้เสร็จโดยไม่พูดอะไรอีก

หลังจากกลับมาจากเก็บของผู้ชายคนนั้นก็ออกไปข้างนอกทิ้งให้แทฮยองอยู่คนเดียว เขาตัดสินใจว่าจะเอาชุดชั้นในของตัวเองไปซัก และจะแยกผ้าเพื่อส่งให้แม่บ้านของจีมินซักให้ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เกือบอาทิตย์เขาไม่ได้ติดต่อกับใคร อีกทั้งยังไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านอนอยู่บนเตียงเพื่อมีเซ็กส์กับผู้ชายคนนั้น มันแปลกและมันก็ดูบ้ามากๆที่เขามีความสุขที่ถูกกอดเอาไว้ในวงแขนอุ่นจัดนั่น เขารู้สึกดียามที่ลมหายใจและเสียงทุ้มๆกระซิบเรียกแมวน้อยอยู่ข้างหูมันชวนจั๊กจี้ และชวนให้เขาร้องขอครั้งต่อไปอีกเร็วๆจนไม่อยากหยุดพักเลยสักนิด

 “กระเป๋าตังค์มาใส่ไว้อะไรในเสื้อเนี่ย”แทฮยองส่ายศีรษะระหว่างที่นั่งแยกผ้าสีออกจากผ้าขาว และชุดชั้นในของชายหนุ่มที่เขาจะเอาไปซัก มือเรียวเปิดกระเป๋าจีมินออกดูแล้วเม้มปากแน่นเมื่อเห็นรูปบัตรประชาชน เขาค่อยๆเลื่อนบัตรออกมาทั้งใบแล้วหยุดนิ่งชะงักไปทันที

“เจสัน....หวัง เขาชื่อเจสัน เจ้าบ่าวของมาเชล มะ..ไม่จริง”แทฮยองยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองอย่างอึ้งๆ มือสองข้างสั่นเหมือนเขาควบคุมตัวเองไม่อยู่ นี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่ เขานอนกับว่าที่สามีและพ่อเด็กในท้องของเพื่อนเขางั้นเหรอ นี่เขาทำอะไรลงไป

“เซน ...แก ฉันไม่รู้ จริงๆนะ ฉันไม่รู้” แทฮยองพูดด้วยเสียงรนรานเมื่อเพื่อนสนิทรับสาย

(มีอะไรหรือเปล่า)

“ฉันกำลังนอนกับผู้ชายของเพื่อนตัวเอง เซนฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่รู้ว่าคุณจีมินเขาเป็นเจ้าบ่าวของมาเชล ฉันไม่รู้จริงๆ ฮื่อออ” แทฮยองร้องไห้ใส่เซรีน่าที่อยู่ปลายสายอย่างไม่รู้จะหาทางออกยังไงกับความรู้สึกผิดที่อยู่ในใจนี้ เขารู้สึกแย่จนทรงตัวนั่งไม่ได้ต้องทิ้งตัวนอนหมอบอยู่กับพื้น

(เขาเป็นของแก แทฮยองพี่จีมินน่ะเขาเป็นผู้ชายของแกไม่ใช่ของมาเชล)

“เขากำลังจะแต่งงานกัน ..”แทฮยองกอดเสื้อตัวที่อยู่ในมือกับกระเป๋าตังค์ของชายหนุ่มแนบอก ไม่เข้าใจเลยทำไมต้องเสียใจมากมายขนาดนี้ เสียใจจนไม่รู้จะแสดงอารมณ์ออกมายังไง

(ฉันไม่รู้จะบอกยังไงดี แกโดนสะกดจิตให้ลืม ฉันกับยองจีกำลังหาตัวหมอที่ทำมารักษาแกดู มันเสี่ยงมาก พี่จีมินเขาก็กลัวว่าแกจะเป็นอะไรไปเขาเลยต้องทนเจ็บปวดให้แกลืมเขา คนที่เสียใจที่สุดคือพี่เขานั่นแหละไม่ใช่ใครเลย ส่วนเรื่องยัยมาเชลไม่ต้องไปนึกถึงมัน ยัยนั่นคงได้รับผลกรรมที่ ตัวเองทำแล้วแหละถึงจะมากไปสักหน่อยก็เถอะ) เซรีน่าถอนหายใจยาวเหยียด เรื่องจะจบถ้าแทฮยองจำผู้ชายของมันได้และมาเชลยอมปล่อยพี่จีมินสักที รู้ว่าเขาไม่รักแล้วยังพยายามทำทุกทางเพื่อเอาเขาไปให้ได้นี่มันน่าสมเพชมาก

“ฉันต้องทำยังไง ฉันอยากจำเขาให้ได้ ฉันไม่อยากเสียเขาไป” แทฮยองเม้มปาก เขาไม่รู้ต้องทำยังไงดี

(ไปที่หมื่นฟาเรนไฮต์ไหม ที่นั่นกำลังมีงานครบรอบสี่ปี)

“ฉันเครียดอยู่นะ ยังจะมีอารมณ์เที่ยวอีก ฉันเป็นห่วงมาเชลด้วยป่านนี้มันเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”แทฮยองเบ้หน้าเมื่อยัยเพื่อนตัวดีชวนไปเที่ยวผิดเวลา

“โดนส่งตัวไปอยู่ลอนดอนแล้ว ..”จีมินเดินเข้ามาหลังจากแอบฟังเด็กน้อยร้องไห้ฟูมฟายสักพัก เขายิ้มเมื่อทุกอย่างเข้าแผนไปหมด เขาจงใจทิ้งเอกสารสำคัญไว้เองเขาอยากรู้ว่าแทฮยองจะทำยังไงระหว่างไล่เขาไปแต่งงานกับพยายามเอาเขากลับคืนมา และผลก็ไม่ได้ไกลไปกว่าที่เขาเดาไว้เลย

“เซนแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวโทรกลับ” แทฮยองลุกขึ้นมองคนที่เอากล่องโดนัทมาวางบนพื้นตรงหน้าเขาแล้วนั่งลงมองหน้ากัน

“หมายความว่ายังไงที่บอกว่ามาเชลไปลอนดอน”

“ก็ไปกับพ่อเด็ก ไม่รู้แต่งงานหรือไม่แต่ง”ชายหนุ่มเปิดกล่องขนมขึ้นแล้วหัวเราะเมื่อแมวน้อยกลืนน้ำลายอึกใหญ่

“อ้ากว้างๆ..”เสียงทุ้มกระซิบชวนขนลุกซู่ แทฮยองอ้าปากขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ เขาหิวและอยากทานอะไรหวานๆ

“เลียสิคะแมวน้อย”จีมินมองปากอิ่มงับลงบนก้อนโดนัท แล้วแลบลิ้นเลียเกร็ดน้ำตาลบนนิ้วเขาด้วยท่าทางแสนยั่ว ตากลมโตช้อนมองเหมือนที่แทฮยองชอบทำประจำเวลาที่เขาดุ

“อื้มม”เสียงครางอื้ออึงในลำคอเมื่อชายหนุ่มยัดขนมปังแบบเกรียวเข้าไปในโพรงปากของเด็กน้อย แต่ชักเข้าชักออกเสียจนน้ำสีใสเลอะขอบปาก

“ดูดเข้าไปลึกๆแบบนั้นแหละ”คนร้ายกาจเอาขนมมาล่อลวงเด็กน้อยให้ตายใจ  แทฮยองลืมไปแล้วว่าตัวเองกำลังเครียดแค่ไหนที่นอนกับผู้ชายของเพื่อน

“จะกิน อย่าแกล้ง” จีมินลุกขึ้นยกกล่องขนมปังเดินไปนั่งที่โซฟาปลายเตียง  ก่อนจะเอาวางไว้บนตัก เขาหัวเราะเมื่อเห็นแววตานึกสนุกแสนซุกซนนั่น

“คลานมาแมวน้อย มาหาแด๊ดดี้” แทฮยองคลานเข่าไปนั่งตรงปลายหว่างขาชายหนุ่มก่อนจะอ้าปากให้จีมินป้อนขนมและแด๊ดดี้ก็แสนใจดีด้วยการป้อนอาหารให้ลูกแมววัยฟันน้ำนมที่กำลังร้องขออาหาร

“มือแด๊ดดี้เลอะ เดี๋ยวหนูเช็ดให้” มือหนาเลอะเศษน้ำตาลถูกแมวน้อยดึงไปเลียจนชุมเมื่อโดนัทหมดไปสามชิ้น แทฮยองดูดและเลียซอกนิ้วของชายหนุ่มอย่างออดอ้อนถ้าเขาจะจำผู้ชายคนนี้ไปไม่ได้ตลอดชีวิตเขาก็เริ่มความทรงจำใหม่ๆเอง ถ้าแทฮยองคนเก่าเรียกชายหนุ่มว่าแด๊ดดี้เขาก็จะเรียก

“เด็กดี” แค่เสียงเบาๆและมืออีกข้างที่เลื่อนมาลูบผมแทฮยองก็หมดแรงตัวอ่อนยวบซบหน้าไปที่หน้าขาของแด๊ดดี้ทันที

“ทำให้หนูจำได้สักที ทำอะไรก็ได้ พาไปให้เขาสะกดจิตหรือฟื้นความทรงจำ ให้เขาทำเถอะนะ”

“มันเสี่ยง” จีมินระบายยิ้มมือข้างที่ไม่ได้โดนงับอยู่เชยคางมนขึ้น

“เรามากระตุ้นความจำกันดีกว่า เริ่มจากอะไรดี หื้ม? หนูมองสิคะ หนูนึกอะไรออกบ้าง”แทฮยองกวาดตามองไปทั่วตัวของชายหนุ่ม เขาหลับตาลงแล้วพยายามนึก เขาเห็น...

.

‘หนูซนอีกแล้วนะ’ อุ้งมืออุ่นที่สางผมเขาเบาๆและข้างหน้าก็เป็น ท่อนเอ็นแดงก่ำกำลังตั้งตระง่านอยู่ต่อหน้าเขา

‘หนูอยากจับ’เขากอบกุมส่วนคัดแข็งจนเต็มมือแล้วเอามาถูกับแก้ม ก่อนจะจูบมันเบาๆ จากนั้นก็คลึงมันเล่นอยู่แบบนั้น มันอุ่นและเขารู้สึกดีมาก..

“บานาน่า ..”จีมินหัวเราะ เขาขำที่ไม่ว่าจะถูกสั่งให้ลืมอะไรแต่สิ่งที่แทฮยองไม่ลืมเลยจริงๆคงเป็นบานาน่าของเขานี่แหละที่ดูเหมือนจะชอบและรักมันมาก

“หนูชอบจับมัน” แทฮยองพูดเน้นย้ำความทรงจำของเขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหาโน้ตบุ๊กของตัวเองมาเปิด

“ไม่รู้จะช่วยได้ไหม แต่นี่ที่เคยถ่ายไว้วันที่หนูงอแงอยากจะจับให้ได้” จีมินกดหาไฟล์ที่เขาเอาลงไว้ ตอนที่ไม่ได้เจอกันเลยก็ดูไฟล์พวกนี้นี่แหละที่พอหายคิดถึงได้บ้าง

แทฮยองมองจอที่วางอยู่บนเตียงและชายหนุ่มที่ดึงเขาไปนั่งทับตัก มืออุ่นจับเอวเขาไว้ก่อนจะกดเล่นคลิป

ในนั้นมีภาพเขานอนซุกอยู่ตรงหว่างขาคนตัวหนาพร้อมกับถอกหนังหุ้มปลายของท่อนเอ็นอวบลงสลับกับคลึงเล่นอย่างชอบใจ ท่าทางขี้อ้อนของเขาที่อยู่ในคลิปนั่นทำให้เขาเข้าใจได้ไม่ยากว่าทำไมชายหนุ่มถึงได้เรียกเขาว่าแมวน้อย

‘พอแล้วไม่ต้องจับเลย ดื้อ’ เสียงทุ้มที่รอดออกมาเอ็ดเขาและมือที่สวมแหวนหลายๆวงเลื่อนมาสางผมเขาเบาๆ

 ‘แด๊ดดี้ อื้ออ หนูอยากจับ’เขาหน้าร้อนวูบเมื่อตัวเองเงยหน้าขึ้นมาทำหน้างอแงเอาแต่ใจก่อนจะก้มลงไปงับส่วนปลายบานแดงไว้แล้วขยับมือรูดขึ้นลงรัวเร็วสลับกับตวัดลิ้นเลียท่อนเอ็นใหญ่ปูดโปนนั่น

‘เดี๋ยวน้ำแตก อย่าเล่นสิคะ’

‘ไม่ได้เล่นหนูจะกิน หนูอยากกินน้ำบานาน่า น้ำอุ่นๆ’

‘เด็กแก่แดด ซี้ดด แมวน้อยอย่าถอกมันแรงสิ’

‘แด๊ดดี้...’

ภาพที่เขาเห็นคือใบหน้าตัวเองที่แหงนรอรับน้ำจากท่อนเอ็นที่กำลังถูกชายหนุ่มลุกขึ้นมาชักรูดอย่างรัวเร็วแล้วไหนจะปากของเขาที่อ้ารอรับน้ำอย่างตื่นเต้นนั่นอีก

ทำไมเขาในคลิปมันถึงได้แ....ขนาดนั้น

‘อื้มม แด๊ดดี้แตกใส่ปาก อา’

‘ซี้ดดด ฟัค’น้ำกามขาวขุ่นพุ่งใส่ปากแทฮยองที่กลืนลงไปไม่พอยังคว้าท่อนเนื้ออวบไปเลียทำความสะอาดให้อีกต่างหาก

“ทำไมมันถึง....”แทฮยองซบหน้าลงบนซอกคออุ่น เขาอายจนจะแทรกแผ่นดินหนีได้อยู่แล้วนั่นคือตัวตนเขาเวลาอยู่กับผู้ชายคนนี้จริงๆเหรอ

“ทุกวันเลยขอแค่ได้จับ แต่มันไม่เคยจบแค่นั่นหรอก”จีมินเขย่าขามันสะเทือนไปถึงก้อนเนื้ออวบอูมของเด็กน้อยที่นั่งทับอยู่

“แล้วหลังจากนั้น...”แทฮยองกลืนน้ำลายเมื่อหันมาต้องตากับชายหนุ่ม เขารู้สึกกลัวและตื่นเต้นในคราเดียวกัน ทำไมกัน เขานึกถามตัวเองในใจว่าทำไมผู้ชายของเขาถึงได้เซ็กซี่จนทรมานใจขนาดนี้

“หลังจากนั้นหนูก็จะโดนตีก้น” จีมินจับแทฮยองนอนคว่ำบนตัก  ก่อนจะดึงกางเกงขาสั้นที่เด็กน้อยสวมใส่ลงแล้วฟาดเข้าไปที่ก้อนเนื้อเหลวนั่น

เพี้ยะ! แทฮยองกระตุกตัวเมื่อโดนฟาดครั้งที่หนึ่ง ก่อนที่มือหยาบๆจะจะลูบลงมาและฟาดอีกสองครั้งติด

เพี้ยะ เพี้ยะ!!

“อ๊า! แด๊ดดี้” เขาร้องเสียงหลงเพราะมันรู้สึกแสบๆคันจนทนไม่ไหวต้องส่ายก้นรับ

“เด็กดื้อ!” จีมินเอ็ด เขารู้สึกว่าแทฮยองดื้อ แมวน้อยของเขาแอบพยศเล็กน้อย แต่ไม่ได้มากพอที่จะทำให้เขารำคาญใจ ตั้งแต่จำไม่ได้แทฮยองก็ออกเริ่มออกลายพยศ แบบนี้ต้องกำราบ

“แด๊ดดี้” แทฮยองกรีดร้องเมื่อฟันคมงับลงมาที่ก้น เขาเจ็บแต่รู้สึกดีเป็นบ้า มือหนักๆนั่นก็เอาแต่บีบฟ้อนเฟ้นจนเขาร้อนวูบไปหมด

“ถ้าไม่ติดว่ามันฉีกอยู่นะ จะฟัดให้ตายคาอกเลย” จีมินกระซิบบอกเสียงเย็น ก่อนจะแหวกดูร่องบวมแดงที่กำลังขมิบอวดสายตา  แผลเมื่อวานที่เป็นฝีมือเขายังคงบวมอยู่และอาจจะใช้เวลาหลายวันกว่าจะหาย ซึ่งนั่นน่าจะเป็นใกล้ถึงวันครบรอบ4ปีคลับหมื่นฟาเรนไฮต์พอดี  และเขาเตรียมเซอร์ไพรท์ไว้ให้แมวน้อยด้วยหวังว่าคงจะถูกใจ