ฟาเรนไฮต์ที่06
โกรธคุณโฮสต์
นี่คือสิ่งที่อยู่ในใจเด็กเฉิ่มอย่างแทฮยอง มาแกล้งเขาแบบนี้
ถ้าเขาโดนลากไปทำอะไรขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ
หรือเพราะว่าเห็นเขาเฉิ่มเชยก็เลยไม่คิดว่าจะมีอันตรายกับเขาเลยเหรอ แทฮยองไม่อยากอยู่กับคุณโฮสต์แล้ว
เขาจะกลับหอ
ร่างบางนอนหันหลังให้คุณโฮสต์อยู่บนเตียงไม่พูดไม่จา
แม้จะมีวงแขนแกร่งกอดอยู่ข้างหลังก็ตาม
“ขอโทษ”
“ไม่ต้องมาทำเสียงอ่อยเลย
แกล้งกันอ่ะ” แทฮยองเบะปาก เขาจะร้องไห้แล้วจริงๆนะ
ทำไมชีวิตถึงได้เจอแต่ผู้ชายแบบนี้
แต่จะโทษใครได้ในเมื่อเขาเองที่เป็นคนวิ่งเข้าหาคุณโฮสต์เองอ่ะ
เห็นเป้าตุงหน่อยใจก็สั่นพั่บๆไปหมด ฮื่อออ โกรธๆ โกรธตัวเอง
“ให้จับbananaเลยอ่ะ” จีมินดึงมือเรียวมาจับเป้ากางเกงตัวเอง
วันนี้เขาไม่ไปทำงานอีกแล้ว ก็เพราะว่าจู่ๆเด็กเฉิ่มก็เป็นลมล้มฟุบมาในอก
ใบหน้าซีดเซียวไปหมด เขาก็ไม่คิดว่าจะซื่อถึงขนาดไม่เอาของเล่นที่ถูกยัดอยู่ออกมานี่
บางทีก็ร้าย บางทีก็ดูน่ารังแก ชักจะงงแล้วเหมือนกัน ตอนแรกคิดว่ามาเชลจ้างมา แต่ดูแทฮยองไม่ได้คิดจะทำร้ายอะไรเขาเลยนอกจากทำร้ายตัวเองเนี่ย
“ทำไมต้องแกล้ง” แทฮยองคว้าหมับไปที่ลำแกร่งก่อนจะออกแรงนวดแล้วทำหน้ามุ่ย โกรธก็โกรธ
อยากจับก็อยากจับสับสนกับความรู้สึกตัวเอง
แล้วชาวบ้านดีๆที่ไหนมันง้อคนอื่นด้วยการให้จับbananaวะ
แทฮยองทั้งอยากยิ้มทั้งอยากงอแง
“ก็น่ารักก็เลยแกล้ง” จีมินหัวเราะเสียงขึ้นจมูก
บางทีก็ร้ายจนหัวหมุนบางทีก็เหมือนเด็กอยากได้ของเล่น
แทฮยองมีหลายมิติจนเขาจะรับมือไม่ไหว
“ไม่เสียวอ่อ” ร่างบางถามก่อนจะใช้มือขยี้ส่วนปลายเบาๆ
“เสียว แต่เหมือนแมวนวดมากกว่า
หายงอนกันยัง” จีมินใช้มือข้างที่คลึงผมร่างบางที่เคลื่อนตัวลงไปซุกอยู่ตรงท้องเขา
ละออกมาคลึงปากอิ่มเล่น ทำแบบนี้แล้วเหมือนลูกแมวมาอ้อนไม่มีผิด
“คุณบอกผมได้ไหม
ว่ามาเชลได้จ้างคุณมาหรือเปล่า คุณรู้ไหมว่าผมกับมาเชลเป็นแฟนกัน” แทฮยองหยุดชะงักแล้วเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่เคยบู้บี้ง้องอนหันมามองเขาแบบงุนงง
“คุณโฮสต์กับมาเชลเป็นแฟนกันเหรอ
แล้ว…”
“ไม่ใช่ๆ เคย แค่เคยเป็นแฟนกัน”
จีมินขยับตัวลุกขึ้นก่อนที่จะเชยคางมนมาจูบลงไปแล้วประครองแก้มตัวแสบเอาไว้
“คุณโฮสต์ทำหน้าเจ้าชู้อ่ะ
ไม่น่าไว้ใจเลย” ร่างบางมองตาเรียวรีแล้วเสหลบ
คุณโฮสต์น่ากลัว ในดวงตาของเขามันทอประกายวิบวับ จนแทฮยองขนลุกซู่
“แทฮยอง คุณบอกผมได้ไหม
ว่าที่จริงแล้วคุณเป็นคนยังไงกันแน่” จีมินค่อยๆดันร่างบางลงบนพื้นเตียง
ก่อนที่เขาจะคร่อมทับลงไป
“สิ่งที่คุณโฮสต์เห็นคือฉันที่เป็นฉัน
ตอนมัธยมฉันก็เป็นแบบนี้ แต่ตอนขึ้นมหาลัยมาเชลกับฉันลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงตัวเองฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดีๆมาเชลถึงได้อยากเปลี่ยน
พอเปลี่ยนตัวเองมันก็ไม่ได้ดีเลย มีคนเข้าหาฉัน เขาเข้ามาทำให้โลกของฉันเปลี่ยนไป
เขาสอนฉันดื่ม เขาสอนให้ฉันทำตัวกร้านโลก เขาบอกว่าเขารักฉัน แต่เขา ฮึก” อยู่ๆน้ำตามากมายก็พรั่งพรูออกมา แทฮยองเอียงแก้มเมื่อคุณโฮสต์จูบซับน้ำตาให้
ก้านนิ้วสากเกลี่ยน้ำตาออกให้เขาอย่างเบามือ
“ไม่ต้องเล่าแล้วผมไม่อยากฟัง”
จีมินมองตากลมโตสั่นระริก
จากที่อยู่ด้วยกันมาถึงจะไม่ได้หลายวันแต่เขาที่เจอคนมาเยอะแยะก็พอจะเดาออกแหละว่าเด็กคนนี้ไม่ได้น่ากลัวเลย
“เขาแค่พนันกับเพื่อน
ว่าภายในสองเดือนถ้าฉันใจแตกและยอมให้พวกเพื่อนของพวกมันมีอะไรด้วย
มันจะได้เงินสี่แสนวอน จีมินแค่สี่แสนวอนกับชีวิตที่ต้องพังของฉัน
ทำไมพวกเขาถึงได้มองว่ามันเป็นเรื่องสนุก” แทฮยองมองหน้าคนที่คร่อมทับอยู่บนตัวเขา
ก็ผู้ชายคนอื่นๆก็หวังแค่เซ็กส์ คุณโฮสต์ก็คงจะหวังแค่เซ็กส์เหมือนกัน
“ถึงผมจะเป็นโฮสต์ แต่ผมจริงใจนะ
ผมนอนกับคนที่สมัครใจเท่านั้น ถึงจะเคยพูดจาทำร้ายมาเชลไปก็เถอะ
ผมไม่รู้ว่ามันจะส่งผลมาถึงคุณด้วย ถ้าวันนั้นผมไม่ดูถูกมาเชล
เขาก็คงไม่ไปชวนคุณเปลี่ยนตัวเอง และคุณก็คงไม่เจอเรื่องแย่ๆ” กลีบปากหยักทาบทับลงไปบนปากอิ่ม
จีมินค่อยๆแทะเล็มความหวานจากกลีบปากนุ่มหยุ่นแล้วสอดเรียวลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัด
แทฮยองยกสองแขนขึ้นมาคล้องคอร่างหนา
ขาเรียวเกี่ยวเอวสอบไว้พร้อมกับขยับเสียดสีกันไปมา
จีมินเกี่ยวเรียวลิ้นชื้นจนน้ำลายเลอะขอบปาก ร่างหนาพลิกตัวลงนอนบนที่นอนเพื่อให้คนตัวบางขึ้นไปอยู่ด้านบนแทน
มือสากบีบขยำก้นกลมที่เนื้อหนันแทบล้นมือแล้วฟาดลงไปเต็มแรง
“อื้มม” แทฮยองกระตุกตัวเพราะเจ็บ
ก่อนที่ทั้งสองคนจะผละออกมามองตากัน จีมินรู้ว่าแทฮยองกำลังอ่อนแอ
และเขาก็รู้ว่าตัวเองกำลังขี้โกง
แต่ทั้งหมดมันเป็นเพราะมาเชลแช่งเขา มันเป็นเพราะแบบนั้นจริงๆ
ที่ใจเต้นแรงก็เพราะ…… ก็เพราะมาเชลแช่งเขาอีกนั่นแหละไม่เกี่ยวกับว่าแทฮยองตอนนี้น่ารักแค่ไหนหรอก
“คุณโฮสต์ …” แทฮยองจับมือสากที่กำลังปลดกระดุมเขาออกทีละเม็ด ร่างบางมองคนที่อมยิ้มอยู่ก่อนที่มือไม้จะอ่อนแรงจะถูกดึงออก
เสื้อเชิ้ตตัวที่ใส่เมื่อเช้าถูกร่นออก เอวเล็กจะถูกประครองขึ้นเพื่อจัดการกับกางเกงแสนเกะกะนั่น
“อ๊ะ คุณโฮสต์ไม่เอามันน่าอาย”
ร่างนั่งคุกเข่าคร่อมอยู่บนใบหน้าคุณโฮสต์
ลิ้นร้อนชื้นละเลงลงบนรอยหยักบุ๋ม มือหนาเบะก้นนิ่มออกแล้วฉกลิ้นไปหยอกล้อกับช่องทางด้านหลัง ร่างบางกดสะโพกลงแนบไปกับปากหยักก่อนจะร่อนเอวไปมาด้วยความเสียวกระสัน
ช่องทางบวมช้ำเพราะถูกยัดด้วยของเล่นผู้ใหญ่มาก่อนหน้านี้
แทฮยองเคยใช้แค่นิ้วมือตัวเอง
และเขาไม่กล้าใช้สิ่งของที่ใหญ่กว่ายัดเข้าไปเพราะกลัวเจ็บ
“อ๊ะ อ๊า คุณ อื้ม”ร่างบางดิ้นพล่านเพราะมันเสียวมากเกินไป แต่เอวบางถูกล็อกไว้
ให้หนีไปไหนไม่ได้
“ถึงผมจะหลอกคนมาหลายคน
แต่คุณคนเดียวที่ผมจะไม่หลอก คุณเชื่อผมไหม” จีมินจูบขาเรียวจนขึ้นรอยช้ำ
เขาประครองร่างบางให้นอนลงดีๆ ก่อนจะเกลี่ยแก้มยุ้ยเล่น
“ไม่เชื่อ อึกอื้ออ” นิ้วสากยัดเข้าไปด้านในก่อนจะหมุนควงพร้อมกับกระทุ้งเป็นจังหวะ
“ก็ไม่ต้องเชื่อ อยู่กับผมดีนะ มีคนขับรถไปส่งที่มหาลัย มีbananaให้ซุกให้จับก่อนนอนทุกคืน” จีมินหัวเราะแบบร้ายกาจก่อนจะจูบปากอิ่มลงไปแล้วดึงกางเกงบ็อกเซ่อร์ตัวเองลง
ปลายหัวหยักบานโผล่ขึ้นมาอวดโฉม มันกระดกเป็นจังหวะ และตื่นตัวจนเกร็งแข็ง เพราะก่อนหน้านี้แทฮยองทั้งขยำทั้งซุกมันเล่น
“คุณโฮสต์ .. มัน อ๊าาา” ยังไม่ทันได้ทักท้วงใดๆ ส่วนปลายฉ่ำน้ำก็ดุนดันเข้ามาในช่องทางด้านหลัง
แทฮยองน้ำตาไหลพรากเพราะเจ็บมาก ส่วนจีมินหัวเราะ ก็ไม่ผิดอย่างที่คาดการณ์นัก
เด็กซิงปากเก่งของเขา โดนจริงๆก็หงอย ร้องหงิงๆกันเลยทีเดียว
“เรียกพี่จีมินหน่อย
ไม่งั้นก็เรียกแด๊ดดี้ ไหนเรียกสิ แด๊ดดี้ขา เร็ว” ร่างหนาชวนคุยไม่ให้แทฮยองไปโฟกัสกับความเจ็บมาก
ก่อนที่จะค่อยๆขยับเอวเป็นจังหวะเนิบนาบ
“แด๊ดดี้ อ๊ะ อ๊ะ อ๊าา เบาๆ”
ร่างบางโยกคลอนไปตามแรงกระแทก เพราะไม่อยากเรียกพี่จีมิน
ไม่อยากรู้สึกอะไรมากไปกว่าที่เขาเป็นโฮสต์และเราจ้างเขามาเพื่อไปงานวันเกิดยัยเซรีน่า
ก็เลยเรียกแด๊ดดี้ไป แม้จะรู้ว่าความหมายมันชวนเลือดสูบฉีดก็เถอะ แทฮยองเจ็บแล้วจำ
เขาไม่คิดว่าคนระดับคุณโฮสต์จะมาจริงจังกับเขาหรอก
“ซี๊ดด ฟิตไปแล้ว สงสัยต้องทำให้บาน” เสียงพูดกระซิบลงมาข้างหู
แทฮยองข่วนหลังคุณโฮสต์จนแดงเถือก ยิ่งท่อนเอ็นอุ่นๆตอกเข้ามาแรงเท่าไหร่ร่างบางยิ่ง
จิกแน่นเท่านั้น
“อื้ม อ๊ะ แด๊ดดี้ อาา อึ่ก” มือสากเลื่อนมากันศีรษะทุยไม่ให้กระแทกกับหัวเตียง
ปากหยักจูบปิดปากร่างบางไว้ เพราะเกรงว่ามันจะดังเกินไปจนข้างห้องได้ยิน
“ซี๊ดด อ่าห์” จีมินกระทั้นเอวเร็วขึ้น ก่อนจะชะลอลงแล้วกระแทกๆไปอีกครั้ง
แทฮยองตัวอ่อนยวบ กระตุกไปตามแรงกระแทก มือเรียวกุมมือเขาไว้
ท่าทางน่าสงสารและน่าทำลายให้ย่อยยับไปในคราเดียวกัน
“หันก้นมาหน่อย” แทฮยองถูกจับเปลี่ยนท่าพลิกตัว สะโพกถูกดึงขึ้นโก่งโค้งน่าอาย
“ผมไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนก้นใหญ่น่ากระแทกเท่าคุณมาก่อน”
เพี้ยะ!!
“ อ๊าาา แด๊ดดี้” แทฮยองฟุบหน้าลงเมื่อส่วนปลายหยักมนขยี้ลงมาตรงร่องก้น แล้วไหนจะแรงฟาดที่น่าจะทำให้สะโพกเขาแดงไปหมด
เอวสอบหมุนควงกระทั้นเข้าออกแรงขึ้นจนได้ยินเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นห้อง
แทฮยองจิกผ้าปูที่นอนไว้แล้วกระชากมันจนติดมือ
จีมินอมยิ้มเล็กๆก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือเรียวเอาไว้
“อึ่ก อื้ออ คุณโฮสต์” ร่างบางงับนิ้วโป้งของคุณโฮสต์
ก่อนจะหลับตาลงเมื่อแรงกระทั้นมันรุนแรงจนเขาจุก ความร้อนเสียดสีกันไปมาจนร้อนผ่าว
“อ๊าา อื้มม” น้ำกามข้นเหนียวพุ่งเข้ามาด้านใน
แทฮยองเผยอปากหอบหายใจด้วยความเหนื่อยหอบ
มันฟิน แต่มันก็เจ็บจนจุกท้องน้อยไปหมด
คนเรามองแค่ตาเปล่าไม่ได้จริงๆ ขนาดตัวคุณโฮสต์ก็ไม่น่าจะดูใหญ่ขนาดนี้ แต่ความจริงแล้วมันใหญ่มาก ….
“เป็นไง หืมม เอาอีกไหม” จีมินหัวเราะเมื่อร่างบางนอนหอบ เหงื่อท่วมตัว
“จุก อื้ออ ถอยมันออกไปหน่อย” ร่างบางบ่นหงุงหงิงพร้อมกับโดนหอมแก้มฟอดใหญ่ แทฮยองเม้มปาก
หลบสายตาแพรวพราวที่จ้องมาที่เขาและท่าทางน่าหมั่นไส้
“ก็เห็นชอบ ไม่เอาแล้วอ่อ”
“งื้ออ คุณโฮสต์ พอเลย” แทฮยองทำเสียงงอแง ก่อนจะถูกปล่อยให้เป็นอิสระ
จีมินทิ้งตัวลงไปนอนข้างๆแล้วกอดร่างบางเอาไว้พร้อมกับฝังจมูกลงบนไหล่มน
“เจ็บไหมอ่ะ ฮ่ะฮ่าฮ่า
โอเคๆไม่แกล้งแล้ว อย่าร้อง” ร่างหนาถึงกับขำคิกคักเมื่อเด็กเฉิ่มเบะปากจะร้องไห้
เขานอนนิ่งๆกอดแทฮยองเอาไว้แล้วมองเพดานด้วยรอยยิ้ม คนอะไรวะน่าแกล้งชะมัด ชายหนุ่มคิดในใจ
จะมีสักกี่คนที่งอนจนปากคว่ำแต่พอให้จับbananaแล้วหายอ่ะ
“เจ็บอ่ะ แต่อยากลองอีก”
“พอเลย นอนไป เดี๋ยวไปหาไรให้กิน”
จีมินเขกหัวเด็กเฉิ่มแล้วเดินโทงเทงผิวปากออกไปที่โซนครัว เขาต้มบะหมี่เพราะมันเป็นอันเดียวที่เขาทำแล้วกินได้
นอกนั้นก็ห่วยแตกหมด
“ลุกมากินบะหมี่เร็ว
เดี๋ยวป้อนเลยอ่ะ” แทฮยองดึงผ้าห่มมาคลุมหน้าตักก่อนจะอ้าปากงับเส้นบะหมี่แล้วเคี้ยวตุ่ยๆ
ทานไปเกือบสิบคำก็อิ่มพร้อมกับล้มตัวลงนอนที่เดิม
มันไม่ได้เจ็บจนเหมือนจะตายหรอกแต่มันเจ็บหน่วงๆตึงๆ
อีกอย่างเขารู้สึกอ่อนเพลียตั้งแต่ถูกแกล้งเมื่อเช้าด้วยก็เลยสำออยเกินเบอไปหน่อย
“คุณโฮสต์..”
“อ้อนเอาไร” จีมินเอาถ้วยไปเก็บพร้อมกับใส่บ็อกเซ่อร์ตัวเดิมแล้วมานั่งข้างๆแทฮยองที่กำลังนอนขด
ทำหน้าน่าสงสารอยู่ตรงหน้าเขา
“จับหน่อย จับหน่อย” ร่างบางทำเสียงสองก่อนจะสอดมือเข้าไปจับเจ้าโลกของร่างหนา
แล้วลูบเล่นจนเคลิ้มหลับ
จีมินสางผมชื่นเหงื่อแล้วหัวเราะ ใครกันแน่ที่เครซี่กันอ่ะ
เห็นคนปากเก่งว่าจะทำให้เขาเครซี่ แล้วใครที่มันอ้อนเป็นแมวเหมียว
“เด็กเฉิ่มเอ้ย”
ขี้เกียจตัด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น