ฟาเรนไฮต์ที่ 08 minv

                                       10000 ฟาเรนไฮต์

“ดื้อเองทำเอง” หลังจากที่คุณโฮสต์พูดคำนั้น แทฮยองก็ทำหน้าหงอย เขาไม่เข้าใจเลยว่าคุณโฮสต์ทำไมต้องดุด้วย เขาก็แค่อยากใส่เสื้อผ้าให้ตัวเองดูดี เขาก็ไม่ได้แต่งตัวโป๊เปลือยหรือน่าเกลียดอะไรนี่ แล้วทีตอนนั้นทำไมถึงบอกให้เขาไปตัดผมเปลี่ยนแปลงตัวเองอ่ะ ทีตอนนี้ก็ดุเอาดุเอา

“คุณโฮสต์..” แทฮยองขยับตัวลุกขึ้นยืนเมื่อกางเกงมันไปกองที่หน้าขาแล้วนั่งลำบากก็เลยถอดมันออกไป

มือหนาแตะสะโพกเขาไว้แต่คุณโฮสต์ไม่พูดอะไรออกมานอกจากทำเสียงคำรามในลำคอ

“มาเชล ..เขาบอกอะไร”จีมินกระซิบถามตอนที่ร่างบางนั่งคุกเข่าลงตรงหว่างขาแล้วปลดกระดุมกางเกงเขาออกอย่างเงอะงะ

“บอกว่าคุณโฮสต์ยังรักมาเชล ยังไม่ลืมเธอ” ซิปเลื่อนลงพร้อมกับชั้นในตัวเก่งที่มือเรียวเกี่ยวมันออกจนแกนกายดีดผึ่งขึ้นมา

“เชื่อไหม” แทฮยองถูกเชยคางขึ้นไปรับจูบ สัมผัสเนิบนาบและความอุ่นร้อนในโพรงปากทำให้ร่างบางเคลิ้ม ไข่สั่นยังคงทำงานของมันได้ดี หัวนมตั้งเต้าแข็งเป็นไตเพราะโดนมืออุ่นขยี้เล่น

“ไม่มีเหตุผลที่ต้องไม่เชื่อ มาเชลคือเพื่อนฉัน” จีมินหัวเราะ พร้อมกับสางผมนุ่มเบาๆ มือหนากดศีรษะทุยให้ก้มลงไปครอบครองท่อนเอ็นที่แข็งตัวจนเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นมา

“อื้มม..” ลิ้นร้อนแตะลงส่วนปลายและพยายามอมเข้าไปให้ลึกที่สุดเพื่อปรนเปรนให้แด๊ดดี้พอใจและหายโมโห แทฮยองไม่ได้เก่งหรอกเวลาที่ใครใส่อารมณ์หรือโมโหใส่ เขาก็หงอไปหมด เพราะกลัว

“อาห์  ซี๊ดด อะ..อา” เสียงครางขึ้นจมูกอย่างพอใจทำให้แทฮยองห่อปากเป็นรูปตัวโอแล้วดูดส่วนหัวหยักบานจนน้ำลายเหนียวๆเป็นฟองรอบปาก  ตากลมช้อนมองคนที่นั่งกางขายกมือสองข้างมากดศีรษะเขาให้ผงกขึ้นลงแล้วตั้งใจห่อปากให้แน่นๆ

“ซี๊ดด พอ พอก่อน” ร่างบางไม่ฟังเสียงสั่งให้หยุดของคุณโฮสต์นอกจากเม้มปากให้แน่นพร้อมกับขยับมือช่วยเร็วขึ้นจนน้ำกามพุ่งเข้ามาในปาก แทฮยองกลืนมันลงไปและเลียทำความสะอาดให้ ก่อนจะถูกประครองขึ้นไปนั่งทับตักและคุณโฮสต์ที่นอนเอาแขนรองคอมองมาบนโซฟา

“ถอดเสื้อออกไป” จีมินสั่ง แทฮยองก็ทำตามโดยง่าย เสื้อหลุดออกจากกายบางไปกอดอยู่ที่พื้น มืออุ่นเลื่อนมาวางไว้สะโพกมนข้างหนึ่งพร้อมกับท่าทางที่ดูอารมณ์ดีขึ้นมาของคุณโฮสต์

“ผมรู้นะว่าคุณรักเพื่อน แต่มาเชลคุณยังไม่รู้นิสัยที่แท้จริงของเธอเลย เพราะงั้นถึงจะดูไม่เข้าท่า แต่ถ้าผมบอกให้คุณ…..” จีมินเงียบไปแล้วลูบสีข้างร่างบางเบาๆ

“ถ้าพี่บอกให้หนูเชื่อพี่ มันจะเป็นคำขอที่มากไปไหม” แทฮยองแก้มร้อนไปหมดเพราะสรรพนามที่ร่างหนาใช้ คุณโฮสต์มองมาที่เขาด้วยสายตาอ่อนแสงลง ความเงียบและกลิ่นเทียนหอมลอยฟุ้งในอากาศ

“คุณโฮสต์”

“ครับ” ร่างบางก้มลงไปกอดคุณโฮสต์ไว้แล้วซุกหน้าลงกับแผ่นอก สัมผัสอุ่นประทับลงมาที่ศีรษะ มือหนาวางลงบนก้อนเนื้อนุ่มเด้งที่ยังแดงเป็นปื้นก่อนจะดึงเชือกเอาไข่สั่นออกมาแล้วนวดก้นกลมเล่น

“มาเชลอ่ะ ฮื่อออ เหมือนมันไม่คิดเลยว่าหนูจะรู้สึกยังไงอ่ะ ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะว่าพวกมันพาเป็น ทำไมต้องมาทำให้เสียความรู้สึกด้วย ถ้ามันชอบคุณโฮสต์มากแล้วทำไมต้องให้หนูมาอยู่กับคุณโฮสต์ มาหลอกให้หนูอยากเสียตัว ฮึก แล้วคนอื่นเขาจะมองหนูยังไง” แทฮยองฟ้องออกมาเป็นชุดและน้ำตามากมายที่พรั่งพรูออกมา  จีมินหัวเราะระคนเอ็นดูกับการแทนตัวเองว่าหนูชวนมันเขี้ยว ตามจริงแล้วแทฮยองติดเพื่อนตามเพื่อนมากไปแล้วเด็กสาวพวกนั้นก็แก่แดด แทฮยองก็ไม่ได้โตมากมายอะไรเลยในสายตาเขา ยังดูติ๊งต๊องขี้งอน ชอบให้งอนง้อ แต่อาจจะเป็นเพราะทำตามเพื่อนมากก็เลยแก่แดด

“แล้วก็ไปเชื่อคนง่ายทำไม ไหนวันแรกก๋ากั่นอยากเสียตัวหนิ พอเสียแล้วมานึกขึ้นได้ก็ไม่ทันแล้ว ครั้งแรกเขาเรียกเสียตัวครั้งต่อไปเขาเรียกได้กันนะ มีแต่ได้กับได้เห็นไหมดีจะตาย”

“ฮื่ออออ แล้วคุณโฮสต์ไม่เป็นโฮสต์คุณโฮสต์จะกินอะไร เอาเงินไหนใช้ หนูไปทำงานไหมหนูจะหาเลี้ยงคุณโฮสต์” วงแขนแกร่งรัดร่างบางแน่นเมื่อเด็กน้อยน่ารักมากกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ กำแพงและหน้ากากถูกพังออกในเนื้อแท้มีแต่ความไร้เดียงสาที่เขาไม่ค่อยได้พบเจอเท่าไหร่นักในสมัยนี้

“ไปสิ จะไปทำงานอะไรล่ะไหนบอกคุณโฮสต์หน่อย” ก้นนิ้วสากเช็ดน้ำตาออกจากผิวแก้มกลม รอยยิ้มหล่อจุดที่มุมปากของชายหนุ่ม

“ไปเป็นโฮสต์ดีไหม หรือว่าเด็กเสิร์ฟดี”

เพี้ยะ!!

“อ๊ะ เจ็บนะ” แทฮยองดิ้นจนเนื้อผิวกายนาบกันไปหมด ก้นเขาต้องบวมแน่ๆเลยเพราะคุณโฮสต์ฟาดเอาฟาดเอา

“ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวหางานให้ จ้างให้เป็นเมียดีไหม จ้างเป็นเมียคุณโฮสต์ ทำกับข้าวให้คุณโฮสต์กิน มาให้นอนกอด มาอ้อนคุณโฮสต์ จะเอาเงินเท่าไหร่ไหนบอกมา” จีมินเอามือที่รองคอตัวเองออกและเริ่มฟ่อนเฟ้นเนื้อหนันนิ่มๆเล่นอย่างสบายอารมณ์  เขาคิดว่าคงจะคุยกันรู้เรื่องยาก แทฮยองอาจจะเชื่อมาเชลมากกว่า แต่ไม่ใช่เลยเด็กเฉิ่มนี่เชื่อคนง่ายต่างหาก ใครพูดไรก็เชื่อง่ายๆไม่แปลกใจเลยทำไมโดนหลอก

“เมียเป็นอาชีพด้วยเหรอ” แทฮยองเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะถูกล็อกแก้มไปจูบ และท่อนเอ็นแข็งที่ดุนดันเข้ามาในตัวอย่างง่ายดาย โดยที่เขาตั้งตัวไม่ทัน

“ใช่สิ อ้าขากว้างๆหน่อย” จีมินเสยสะโพกเข้าหาช่องทางอุ่นปล่อยให้แทฮยองพึมพำไปคนเดียว ส่วนเขาก็เด้งเอวถี่ยิกจนโซฟาสั่นคอนไปหมด คนตัวบางกอดเขาแน่นแล้วเม้มปากกลั้นเสียงครางน่าอายเอาไว้

“ไหนบอกให้หนู อ๊า อ๊ะ ทำ อึ่ก เอง” แทฮยองจิกเล็บไปโซฟาบุหนังตัวโยกคลอนไปตามแรงกระแทก

“เดี๋ยวให้ทำผลัดกันเนอะ” เกลียดความเจ้าเล่ห์ของคุณโฮสต์ แทฮยองบ่นขมุบขมิบแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากขยับขาอ้ากว้างแล้วดันตัวลุกขึ้นขย่มสู้กับคุณโฮสต์อย่างไม่ยอมแพ้ ถึงหัวเข่าจะเสียดกับโซฟาบุหนังจนรู้สึกแสบร้อนแต่แทฮยองก็ไม่ยอมแพ้นอกจากดันตัวขย่มเร็วขึ้น

“อ๊ะ อึ่ก อื้ออ” จีมินแบะก้อนเนื้อนิ่มออกแล้วกระทั้นเอวเน้นๆสองสามครั้งก็ปลดปล่อยออกมา แต่แทฮยองยังไม่เสร็จ เจ้าตัวเลยทำหน้างอที่เขาชิงเสร็จไปสองน้ำแล้ว  ก็เล่นตอดรัดแน่นขนาดนั้นมันก็เลยรู้สึกมากกว่าทุกครั้ง

กายบางลุกขึ้นจนแกนกายหลุดออกมาก่อนจะได้ยินบ๊วบ!เพราะช่องทางดูดกลืนเอาไว้ แทฮยองรวบท่อนเอ็นทั้งสองอันเข้าด้วยกันแล้วประกบมือรูดขึ้นลง ใบหน้าน่ารักที่ไม่มีผมรุงรังและแว่นรกหูรกตามองแกนกายทั้งสองเสียดสีกันไปมาอย่างตั้งใจ แก้มกลมโย้ออก จีมินวางมือลงบนบั้นเอวเล็กแล้วนอนมองเด็กน้อยรูดbananaเล่น

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า เสียว” แทฮยองขบฟันซี่น้อยลงบนกลีบปากเร่งเร้ามือให้เร็วยิ่งขึ้น เป็นจังหวะเดียวกันกับก้านนิ้วสากที่ชำแรกเข้ามาในกาย คุณโฮสต์ทั้งบิด หมุนเป็นวงกลมจนแทฮยองกระตุกฉีดพ่นน้ำรักออกมาเลอะเสื้อเชิ้ตสีดำของคุณโฮสต์ที่ปลดกระดุมลงหลายเม็ดจนเห็นแผงอกสุดเซ็กซี่

“อื้อ แฮ่ก.. เอามือออก” จีมินแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงสั่นพร่านั่นนอกจากกวาดตอนน้ำกามออกมาแล้วป้ายไปทั่วสะโพก แทฮยองทิ้งตัวลงนอนหอบอยู่บนอกเขา ดูท่าแล้วจะหมดแรงพยศ

“พรุ่งนี้มีเรียนไหม” มืออุ่นวางทาบก้นกลม มันนุ่มจีมินชอบอะไรนุ่มๆจับกี่ทีก็ไม่เบื่อ

“มีเรียนเช้า แต่ไม่อยากไป ไม่มีเพื่อน” แทฮยองทำเสียงน่าสงสารก่อนจะโดนหอมหัวเหม่งฟอดใหญ่

“ไปเถอะ ไปเรียนหนังสือ ตั้งใจเรียนเดี๋ยวไปรับพาไปซื้อเสื้อผ้าใหม่”แทฮยองจัดเป็นคนดูดีเลยทีเดียว หุ่นดีด้วย แต่เขาไม่ได้จะพาไปซื้อชุดรัดๆแบบที่ใส่มาวันนี้หรอก ก็แค่จะพาไปซื้อชุดที่มันพอดีกับตัวไม่หลวมโคร่งดูเฉิ่มเชย ไม่รัดจนเห็นก้นอวบนูนออกมา

“คุณโฮสต์”ร่างบางออเซาะเต็มที่ ท่าทางน่าหมั่นไส้ทำให้จีมินหยิกก้นเข้าให้  เขานอนคลึงก้อนเนื้อนุ่มเล่นเพราะไม่อยากลุกไปไหน ก่อนที่โทรศัพท์จะมีคนโทรเข้ามา  เบอร์ที่เขารู้จักดีว่าเป็นใคร

“มาเชล” แทฮยองเคลิ้มหลับเพราะซุกมืออยู่ตรงเจ้าโลกแล้วมันอุ่น คนตัวบางได้ยินเสียงแว่วๆ แต่ไม่มีสติสนใจมากนัก

“ต้องการอะไร” เสียงจีมินราบเรียบ เขาไม่เข้าใจมาเชลเลยสักนิด ทั้งๆที่จบกันไปแล้ว เราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก แต่เธอก็เอาแต่ราวีเขา จ้างคนมาอ่อยเขา แต่งตัวสวยๆควงคนนั้นทีคนนี้ทีเขาพอจะรู้ว่าเธออยากให้เขาเสียดาย แต่คนอย่างเขาไม่ได้ชอบคนสวย ไม่ได้ชอบคนที่หน้าตาเขาชอบคนที่เนื้อแท้ เขาอยู่ในโลกมายามาเยอะ เขาก็ชอบอะไรที่ไร้การปรุงแต่ง เขาชอบกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มบนตัวแทฮยองมากกว่าน้ำหอมชาเนล เขาชอบที่เวลาจูบได้กลิ่นยาสีฟันรสองุ่นเหมือนเด็กๆมากว่ากลิ่นลิปแพงๆพวกนั้น

(นายชอบมัน)  ร่างหนาเขี่ยผมนุ่มๆไปทันหูก่อนจะหัวเราะน้อยๆ

“มันก็เรื่องของผม ผมจะกลืนน้ำลายตัวเองกี่ทีมันก็เรื่องของผม คุณน่ะมาเชล คุณเสียผู้ชายแย่ๆปากไม่ดีอย่างผมไปมันดีสำหรับตัวคุณ แต่คุณเสียเพื่อนแบบแทฮยองไปคุณนั่นแหละจะเสียดาย”

(เหอะ นายมันก็ดีแต่พูดนั่นแหละจีมิน ไหนว่าเก่งนักไงนายหลงมารยาของมัน เหมือนที่เคยหลงฉันนั่นแหละ) มาเชลหัวเราะอย่างถือดี ก่อนที่จีมินจะแสยะยิ้ม

“ผมไม่ได้หลงมารยา แทฮยองไม่มีแม้แต่มารยาด้วยซ้ำมีแต่คุณนั่นแหละที่เอานิสัยของคุณมายัดใส่หัวเขา ผมรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง เหมือนที่ผมรู้ว่าคุณเป็นยังไง เลิกยุ่งกับผมไม่งั้นอย่าหาว่าผมเลวเลย”

(ฉันจะทำให้นายเสียดายฉันให้ได้ นายจะต้องเสียใจที่ไม่เลือกฉัน)

“คุณเลือกเองมาเชล และตอนนี้ผมก็เลือกบ้างเหมือนกัน” ชายหนุ่มตัดสาย เขาไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าทำไมมาเชลต้องมาตามวุ่นวายกับเขาไม่เลิก หรือเป็นเพราะเขายังไม่มีแฟนใหม่เธอเลยคิดว่าเขายังรักเธออยู่

“อื้ออ ..” แทฮยองขมวดคิ้ว รู้สึกไม่สบายตัวเพราะน้ำกามเลอะเหนอะแหนะไปหมด แต่ก็ง่วงนอนจนไม่อยากลุกไปไหน

“อาบน้ำไหม”

“ไม่เอา ง่วง” ร่างบางถูกดันขึ้นแล้วถูกจับให้นั่งดีๆ แทฮยองไม่อยากลืมตา แต่พอถูกก่อกวนก็เลยลืมตาขึ้นมามองหน้าคุณโฮสต์ พร้อมกับเดินงอนตุบป่องเข้าไปอาบน้ำ

“งอนอีกแล้ว ก็แค่จะเช็ดตัวให้”

“ไม่ได้งอนแต่อยากนอนแล้ว” แทฮยองกลัวโดนดุก็เลยยื่นหน้าออกมาแก้ตัว ร่างบางอาบน้ำด้วยความรวดเร็ว ไม่ถึงสามนาทีก็วิ่งล่อนจ้อนออกมาเช็ดตัวกับคนที่ถือผ้ารออยู่ด้านนอก เช็ดตัวเสร็จก็ไปเอาเสื้อในตู้ของคุณโฮสต์มาใส่แล้วกระโดดขึ้นเตียงหลับปุ๋ยไปเลย

“เป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย เด็กแก่แดดเอ้ย” ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหัวก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ แล้วออกมานอนบนเตียงที่มีคนตัวบางนอนกางแข้งกางขาอยู่

“นอนกินที่ขนาดนี้แล้วพี่นอนไหนล่ะ” ขาเรียวถูกยกออกและเสื้อที่เลิกขึ้นจนเห็นแก้มก้นแดงช้ำ ปากหยกจูบลงบนเนื้อนุ่มจนได้ยินเสียงดังออกมาพร้อมกับดึงชั้นในให้ปิดก้นให้ดีๆแล้วนอนลงข้างๆกัน

“ไม่รู้ว่าดวงตกหรือเปล่า ถึงได้มาเจอเด็กแบบหนูเนี่ย” จีมินขำกับตัวเอง  ก่อนจะดูนาฬิกาที่ข้างผนังเกือบตีห้าแล้วพรุ่งนี้ต้องตื่นไปส่งเด็กเฉิ่มไปเรียนอีก

เจ็ดโมงเช้า แทฮยองป่วยเพราะโดนจัดหนักมาสองสามวันติดกัน ร่างกายเหมือนไร้เรี่ยวแรงอ่อนปวกเปียก ตัวร้อนจี๋ แต่ก็ยังฝืนลุกขึ้นมาแต่งตัวไปเรียน เขาไม่ได้บอกคุณโฮสต์ว่าตัวเองป่วย แถมยังทำแซนวิชแบบง่ายๆให้คุณโฮสต์ แล้วตัวเองก็เดินลากเท้าไปเก็บเอาชีทเตรียมไปเรียน

“ไปเรียนแล้วนะ” แทฮยองนั่งอยู่ข้างเตียงแล้วจูบแก้มสากเบาๆ ร่างบางเดินออกจากห้องโดยไม่ปลุกเหมือนทุกๆวันเพราะเกรงใจ เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนกันเลยเห็นคุณโฮสต์หลับสนิทเลยไม่ปลุก 

กว่าจะมาถึงมหาลัยได้แทฮยองรู้สึกเหมือนเอวจะร้าว มันปวด และก้นเขาบวมจนเวลานั่งรู้สึกเจ็บ เสื้อตัวโคร่งกับกางเกงผ้าที่เขาเอาชายเสื้อยัดเข้าข้างใน แทฮยองไม่รู้ตัวเลยว่าสะโพกมันนูนโค้งมนอวดสายตาคนอื่นขนาดไหน

“ตัดผมเหรอ” เซรีน่าถามแต่ยังคงวางฟอร์มอยู่ แทฮยองรู้ว่ามันโกรธแต่ก็อยากคุยกับเขา

“อืม  มันยาวเลยตัด เซน” แทฮยองเรียกตอนที่เพื่อนจะเดินหนีไป

“ขอโทษที่โกหก ฉันผิดเอง ฉันผิดทั้งหมดเลย” น้ำตาเม็ดโตหยดแหมะๆ เซรีน่าหันมามองก่อนจะโผเข้ากอดกัน

“สภาพแกแย่มาก ฉันรู้ว่าแกเสียใจ ฉันไม่โกรธแกแต่ฉันเสียใจที่แกหลอกฉัน ยองจีมันบอกว่าแกคงทำตามที่มาเชลบอก ไม่ใช่พวกฉันอคตินะเว้ย แต่มาเชลมันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันไม่อยากอยู่ใกล้อ่ะ พวกยองจีก็บอกแบบนั้น” เซรีน่าเขย่งปลายเท้าเพื่อกอดเพื่อนที่คบกันมานานแต่พอขึ้นมหาลัยเธอก็แยกกลุ่มออกไป เพราะไม่อยากอยู่กับนิสัยชอบบงการคนอื่นอย่างมาเชล

“แกไม่โกรธจริงนะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณโฮสต์ วันนั้นฉันหลอกแก มาเชลบอกว่าแกชอบคุณโฮสต์มาก และที่พวกแกชอบล้อว่าฉันจะไม่มีวันมีแฟนฉันก็เลยจ้างคุณโฮสต์มาควง”แทฮยองร้องห่มร้องไห้ให้เพื่อนเช็ดน้ำตาให้ เขาไม่ชอบความรู้สึกที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังคนเดียว ถึงจะกัดกันตีกันตลอด แต่เวลาที่ต้องการใครสักคนเซรีน่าก็ไม่เคยไปไหน

“ฉันสงสารที่แกโดนมาเชลเป่าหูมากกว่า ฉันก็ชอบผู้ชายทุกคนที่หล่อนั่นแหละไม่ใช่แค่คุณจีมินหรอก  กินข้าวมายัง” แทฮยองถูกเซรีน่าพยุง ขึ้นอาคารเรียนและยองจีที่วิ่งมาช่วยประครอง

“ยังเลยรู้สึกเพลียๆอ่ะ”

“เพลียไรวะ แกร้องไห้เพราะกลัวพวกฉันเกลียดหรือเพราะเรื่องมาเชล” ยองจีถามตอนที่ประครองแทฮยองมาถึงห้อง ไม่มีใครพูดอะไรอีกเพราะมาเชลกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ในนั้น ปกติแทฮยองจะนั่งกับมาเชลแต่วันนี้เซรีน่ากับยองจีลากไปนั่งด้วยแทน

“ฉันโดนตีน่ะสิ เพราะฉันกลับดึก คุณโฮสต์ตีฉันเขาดุด้วย” แทฮยองพูดเหมือนละเมอ ก่อนตะฟุบหน้าลงบนโต๊ะ

“อะไรของแก คุณจีมินเขาจะมาตีแกทำไม เอานี่กินนี่ก่อนเร็วๆ” เซรีน่าเอานมสตอเบอรี่ให้แทฮยองดื่ม ก่อนที่จะนั่งกังวลกันทั้งคาบเรียนเพราะแทฮยองตัวร้อน มากแต่ดื้อด้านไม่ยอมไปห้องพยาบาล

จนหมดคาบเรียนตอนเที่ยงไม่มีใครพูดกับมาเชล ในกลุ่มเซรีน่าทุกคนมาดูแลแทฮยองกันหมด สาวๆสี่ห้าคนพากันประครองร่างบางลงมาที่ชั้นล่าง ก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นคุณจีมินยืนพิงเสารออยู่ ร่างหนาเดินตรงมาและมาเชลที่เดินตรงไปหา แทฮยองรู้เหมือนจะล้มลงไปแต่ผิดคาดที่คุณโฮสต์เดินมาหาเขาพร้อมกับพยุงเอาไว้

“ทำไมไม่เรียกให้มาส่ง แล้วป่วยขนาดนี้มาเรียนทำไม” จีมินเอ็ดแทฮยองที่ทำตัวไม่เข้าท่า

“คุณโฮสต์ มาทำไม”

“มาทำไมก็มารับหนูไง ถามอะไรบ้าๆ เดี๋ยวจะโดนตีอีก ทำไมดื้อแบบนี้” เซรีน่าหันไปมองหน้ายองจีก่อนจะหันมามองแทฮยองกับคุณจีมินแล้วยกยิ้มร้ายกาจ

“แทฮยองไหนแกบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกับคุณจีมินไง” เสียงแหลมปรี๊ดจงใจพูดให้มาเชลได้ยิน

“.....” แทฮยองเงียบเมื่อคุณโฮสต์มองเขาด้วยสายตาน่ากลัว

“แทฮยอง… ไหนตอบเพื่อนใหม่ซิ ว่าแด๊ดดี้เป็นอะไรกับหนู” ยองจีกรี๊ดออกมาเบาๆ และเซรีน่าที่ทำหน้าฟิน

“เป็นอะไรล่ะก็หนูไม่รู้อ่ะ”

“อ่า งั้นตอบแทนก็ได้ ว่าเป็นผัว…... ขอตัวพาแทฮยองกลับก่อนนะคะสาวๆ สงสัยต้องป้อนยาทั้งคืนจะได้หายไข้”

แทฮยองถูกช้อนตัวขึ้นมาอุ้ม เซรีน่ากรี๊ดกับยองจี ส่วนมาเชลได้แต่กำหมดแน่น พร้อมกับมองจีมินกับแทฮยองด้วยสายตาเกลียดชัง

ตอนหน้าลงในเด็กดีล่ะคิดว่า 55555 พอมีฉากทำไปคุยไปก็เลยไม่รู้จะตัดยังไง