แทฮยองขำคิกคักเมื่อคุณโฮสต์ดูเปลี่ยนไปยังกับเป็นคนละคน
ผู้ชายคนนั้นจับเขานั่งบนตักแล้วจูบไหล่เขา
ซุกไซร้ซอกคอเขาตั้งแต่กลับมาจากงานวันเกิดเซรีน่า ร่างหนาไม่ยอมให้เขาลุกไปไหน เอาแต่วุ่นวายอยู่กับร่างกายเข้าไม่ห่าง
"อื้มม พอแล้ว
" แทฮยองครางเสียว เพราะมือซุกซนขยี้ติ่งไตเล็กกลางหน้าอก
พร้อมกับจับสะโพกให้ถูลงบนลำแข็งๆ
"ทำไมร้าย
ทำไมคุณถึงรู้วิธีปั่นหัวผู้ชาย คุณซ่อนอะไรไว้ในตัวตนข้างในของคุณ"
จีมินกระซิบ เขาอยากรู้ว่าทำไมมาเชลเลือกแทฮยองมาให้เขา
อยากรู้ว่าทำไมมาเชลถึงได้มั่นใจว่าเขาจะตกหลุมรักผู้ชายคนนี้
"เปล่านี่
คุณโฮสต์ขี้ตู่" แทฮยองยิ้มหวาน
เขาเห็นหน้ากากชั้นที่สิบของคุณโฮสต์ถูกปลดออกด้วยน้ำมือของเขา
ส่วนเขาก็ปลดหน้ากากอันที่สิบเอ็ดออกเช่นกัน
"ผมเริ่มไม่เชื่อแล้วว่าที่ผมเห็นอยู่ทุกวันนี้คือสิ่งที่เป็นคุณ
แสดงให้ผมเห็นได้ไหม ว่าคุณร้อนแรงมากแค่ไหน"
จีมินปลดกระดุมกางเกงร่างบางออกอย่างรีบร้อนเขาอยากทำลายทุกอย่างที่คนคนนี้สร้างขึ้น
เขาอยากทุบกำแพงของแทฮยองให้พังแล้วมองว่าคนที่ซ่อนอยู่ข้างในเป็นใคร ทำไมบางครั้งถึงได้ทำตัวเหมือนไร้สาระไปวันๆ
ทำไมบางครั้งถึงได้ดูแตกต่าง
"ใจเย็นๆสิ
คุณโฮสต์ ไหนคุณบอกไม่นอนกับคนซิงไง" แทฮยองถูกพลิกลงไปนอนหงายบนโซฟา
กลีบปากอิ่มเผยออกมองคนตรงหน้าพร้อมกับแตะมือไปที่หลังใบหู
"คุณไม่ซิง
ผมไม่เชื่อเลยว่าคุณซิง ตั้งแต่เมื่อกลางวัน..."
"แอบดูเหรอ
ไม่น่ารักเลยนะคุณโฮสต์"
"คุณอยากให้ผมดู"ชายหนุ่มหน้ามืดตาลายไปหมด
แต่ร่างบางกลับไม่ให้ความร่วมมือเลย
ทีตอนที่เขาไม่ต้องการกลับยั่วแล้วยั่วอีกพอเขาทนไม่ไหวก็มาปั่นหัวเขา
แทฮยองเป็นใครกันแน่ทำไมถึงได้มีหลายมิติขนาดนี้
ทำไมถึงได้ทำเหมือนกับว่ามีตัวตนซ่อนอยู่ข้างในมากมาย
“พอแล้วหมดเวลาของนายแล้ว
ถอยออกไป” มือเรียวเฉดหน้าเขาให้ออกไปจากหน้าอกนิ่มนิ่มที่เริ่มแข็งเป็นไต จีมินจิ๊ปากก่อนจะกุมลูกชายตัวเขื่องวิ่งเข้าห้องน้ำ
เขาจะทำอย่างไรดีในวันที่สติแตกกระเจิงขนาดนี้
“คุณโฮสต์ให้ช่วยมั้ย”
แทฮยองยืนเท้าสะเอวมองอยู่หน้าประตูห้องน้ำตากลมโตหรี่มองส่วนแข็งขืนของเขาแล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปาก
“คุณไม่ช่วยก็อย่าให้ความหวังกันเลยเถอะ
คุณมันเด็กร้ายกาจ” จีมินหันมาชักแกนกายโชว์
แทฮยองคงจะเป็นพวกที่เห็นคนทำตัวยอมเข้าหน่อยแล้วได้ใจ
แต่ถ้าเอาจริงคงจะไม่สู้หรอก จีมินคิดแบบนั้น
แต่มันไม่ใช่เลยเมื่อร่างบางเดินมาย่อตัวลงพร้อมกับใช้ริมฝีปากขยี้ปลายส่วนตื่นตัวของเขา
แล้วไหนจะใบหน้าที่ยั่วยวนนั่นอีก
“อึก
อื้มม” เสียงครางครวญเหมือนชอบใจยิ่งทำให้อารมณ์เขาสูงขึ้น
“อ่าห์
จะให้ผมทำยังไง คุณมาปั่นหัวผมทำไม มาเชลจ้างคุณเท่าไหร่”
จีมินขบฟันจนเห็นเส้นเลือด มาเชลเป็นคนที่เขาเคยคบหาดูใจด้วยพักหนึ่ง
เราต่างก็ใส่หน้ากากเข้าหากัน และเหมือนว่าเราจะไปต่อกันไม่ได้
เพราะว่าเขาไม่ชอบนอนกับคนบริสุทธิ์ เขาก็เลยสบประมาทเธอตอนครั้งแรกที่เราเกือบจะมีอะไรกันหลังจากเดทสุดเร่าร้อนของเรา
สุดท้ายก็ไม่ได้ทำอะไร เพราะคำพูดแย่ๆของเขา
ก็เลยทำให้มาเชลโกรธมากตบหน้าเขาฉาดใหญ่ เธอบอกว่าสักวันเขาจะคลั่งไคล้คนเฉิ่มเฉยแบบที่เธอเป็นตอนนั้น
สักวันเขาจะเครซี่ใครสักคนจนโงหัวไม่ขึ้น
และผู้ชายที่ไม่รู้จักความรักแบบเขาก็เลยท้าทายเธอออกไป ไม่คิดเลยว่าวันนี้เธอจะส่งเพื่อนสนิทมากำราบผู้ชายแบบเขา
“ไม่ได้จ้าง
.....ฉันก็แค่อยากได้คนควงไปงานวันเกิดเซรีน่า”
“แต่คุณยอมมาอยู่กับผม
อาห์ ซี๊ด ฟันคุณ” จีมินกระตุกสะโพกเมื่อน้ำกามพวยพุ่งออกมา
นี่มันไม่ใช่เล่นๆแล้ว แทฮยองอันตรายเกินไป
“ก็แค่.....
ช่างเถอะน่า ยอมรับมาหรือยังว่าคุณโฮสต์เครซี่ฉันสุดๆแล้ว ถ้ายอมรับฉันจะให้กิน”
แทฮยองยกแขนขึ้นคล้องคอร่างหนา
“ไม่
ไม่มีทาง” จีมินกลืนน้ำลายอึกๆ ไม่ยอมยอมรับทั้งๆที่ตัวเองกำลังจะบ้าตายอยู่แล้ว
“งั้นเหรอ อืมมมสงสัยยังไม่พอ”
แทฮยองลากเสียงพร้อมกับจับแก้มเขาเบาๆ ก่อนจะสะบัดก้นเดินออกไป
จีมินได้แต่มองลูกชายตัวเขื่องของตัวอยู่อย่างนั้นก่อนจะลูบมันเพื่อปลอบใจ
นี่ใคร
จีมินหมื่นฟาเรนไฮต์นะจะมายอมแพ้ให้เด็กเฉิ่มแบบนั้นน่ะเหรอไม่มีทางหรอก
เขาจะทำให้เด็กนั่นต่างหาที่เครซี่เขาสุดๆแทน
ชายหนุ่มตื่นเช้ากับไข่ดาวสองฟองและไส้กรอกที่วางตรงกลางจากเด็กทะลึ่งอีกตามเคย
แทอยองใส่แค่ผะ..ผ้ากันเปื้อนผืนเดียวนั่งคร่อมอยู่บนตักเขาที่กำลังเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“คุณแต่งตัวอะไรเนี่ย”
“ก็มันร้อน
เช้านี้รับอะไรดีครับ ไส้กรอกหรือว่า....” มือเรียวชี้เข้าหาตัวเองก่อนที่จะเอาจานอาหารวางลงพร้อมกับถอยตัวไปเท้าคางอยู่ตรงเป้าเขา
“ชี้หน้ากันแต่เช้าเลยนะนิสัยไม่ดี”
เจ้าตัวคุยกับส่วนนั้นอย่างหยอกล้อก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเขาแล้วยิ้มจนตาหยี
“ไปส่งที่มหาลัยหน่อยสิ
วันนี้มีเรียน” ร่างบางส่งจูบมาให้ จีมินเลยได้แต่ขมวดคิ้วทำหน้าแปลกประหลาด
เมื่อคืนผีบ้าอะไรเข้าสิง ทำไมเขาถึงได้มองเด็กคนนี้น่ากินขนาดนั้น
แต่ทำไมพอตื่นเช้ามาถึงได้กลับมาเป็นคนเดิม และน่ากลัวกว่าเดิมด้วย
“อืม
ออกไปใส่เสื้อผ้าดีๆได้มั้ย”
“ทำไมเห็นแล้วแข็งเหรอ”
ปากอิ่มนั่นยิ้มอย่างถือดีมันทำให้เขาอยากสั่งสอนซะให้เข็ด
“กินข้าวยัง
มานั่งนี่หน่อย”
จีมินกวักมือเรียกและคนตัวบางที่ปลิวมานั่งทับส้นเท้าอยู่ต่อหน้าเขา
“อะไรเหรอคุณโฮสต์”
แทฮยองมองไส้กรอกในมือคุณโฮสต์แล้วทำหน้างง
“อ้าปากเดี๋ยวป้อนวันนี้เป็นเด็กดีให้รางวัล”
ร่างบางอ้าปากเตรียมงับไส้กรอก
แต่ยังไม่ทันได้งับคุณโฮสต์ก็ดึงออกไปพร้อมกับสอดเข้ามาใหม่แล้วชักเข้าชักออกอยู่แบบนั้นด้วยความทะลึ่งตึงตัง
ส่วนแทฮยองก็นึกสนุกอมแล้วดูดเลียพร้อมกับส่งเสียงครางน้อยๆ
“อืม
คุณโฮสต์” แทฮยองเบี่ยงหน้าออกแล้วจับมือหนาให้จับไส้กรอกตั้งตรงไว้ก่อนที่จะเลียตั้งแต่โคนจรดปลายพร้อมกับตวัดลิ้นเลียส่วนหัวจนไส้กรอกร่วงลงจากมือชายหนุ่ม
“คิคิ
ไปอาบน้ำแล้ว เดี๋ยวสาย”
ร่างบางเดินออกไปจากห้องนอนของเขาด้วยความอารมณ์ดี
จีมินก็เลยต้องลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำ เตรียมตัวไปส่งเด็กเฉิ่มไปมหาลัย
“เสร็จสักทีแต่งตัวอะไรนานนัก
สำอางจริงนะคุณโฮสต์เนี่ย” แทฮยองเบะปากงอง้ำ
ก็เพราะว่ารอคุณโฮสต์แต่งตัวหลายสิบนาที
ร่างบางเดินหอบชีทเรียนไปรอที่ลิฟต์ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินผิวปากมาอย่างไม่รีบร้อน
ทั้งๆที่รู้ว่าเขารีบก็ยังจะมาแกล้งกันอีก
“รีบเหรอ”
จีมินหัวเราะเสียงขึ้นจมูก
ถ้ารีบเขาก็จะแกล้งเดินช้าๆนี่แหละเอาคืนที่อมไส้กรอกจนเขาแข็งไปหมดตั้งแต่เช้า
“เร็วๆเลย
อย่าแกล้งถ้าไปสอบไม่ทันจะปล้ำเลยคอยดู”
“ผมอยากโดนคุณปล้ำ”
โฮสต์หนุ่มว่า ก่อนที่เขาจะวางมือลงบนก้นกลมเต่งแล้วขยำเล่น ทั้งๆที่มีคนอื่นเข้ามาในลิฟต์เขาก็ไม่หยุดแกล้ง
“หนูใส่กางเกงในไหมคะ
ชอบไม่ใส่อยู่เรื่อยเลย เด็กทะลึ่ง” ชายหนุ่มแกล้งพูดดังๆจนคนเริ่มหันมามอง
“คุณโฮสต์..”
“แด๊ดดี้บอกแล้วใช่มั้ยถ้าแด๊ดดี้จับได้ว่าหนูแอบไปทำอะไรกับเพื่อนผู้ชายที่มหาลัยแด๊ดดี้จะทำจนหนูลุกไม่ขึ้นเลย”
“คุณโฮสต์หยุดพูดนะ”
แทฮยองหยิกสีข้างคุณโฮสต์เบาๆก่อนที่เขาจะรีบออกจากลิฟต์ด้วยความอับอาย
ร่างนั่งลงที่ตำแหน่งข้างคนขับ
จีมินไม่ได้แกล้งอะไรอีกเพราะเห็นสีหน้าที่ดูกังวลจนไม่เป็นอันทำอะไรของร่างบาง เขาขับรถด้วยมือข้างเดียวพร้อมกับฮัมเพลงในลำคอ ก่อนที่จะต้องขมวดคิ้วเมื่อมือเรียวมาเขี่ยตรงต้นขาด้านในเขา
และบางสิ่งบางอย่างที่ดุนดันขึ้นมาจนเห็นเป็นลำแข็งใหญ่
ปลายนิ้วเรียวยิ่งสะกิดมันยิ่งขยายตัวขึ้น
“อย่าซน”
จีมินตีมือของร่างบางก่อนที่เขาจะต้องขบฟันอดทนไว้เมื่อรถติดไฟแดง
“ใหญ่เนอะ”
แทฮยองเอาคางเกยมาตรงไหล่เขาแล้วหอมแก้มเบาๆพร้อมกับเขี่ยส่วนแข็งขืนเล่นอยู่แบบนั้น
“เนี่ยก็เป็นคนแบบเนี้ยทำเป็นเล่นอยู่ได้
พอผมเอาจริงคุณก็ถอย” จีมินบ่นอุบ ชอบมาทำให้มีอารมณ์ แล้วพอจะทำก็อ้างนั่นนี่
คงจะต้องการปั่นหัวเขาโดยแท้
“รีบร้อนจังนะ
มาทำความรู้จักกันก่อนสิ” แทฮยองว่าพร้อมยกขามาพาดตักเขาแล้วหันหลังพิงประตู
ปลายเท้าที่สวมถุงเท้าสีไข่ไก่เขี่ยลงตรงเป้าเขาเล่นอยู่แบบนี้อย่างชอบใจ
ไม่ได้คิดเลยว่าเขาต้องกัดฟันทนแค่ไหน
“เดี๋ยวรถชนพอได้แล้ว”
“ไม่ชนหรอกคุณโฮสต์เก่ง”
“เด็กร้ายกาจ
อย่าให้ผมเอาคืนนะ ถ้าผมเอาคืนบ้างคุณนั่นแหละจะลำบาก” จีมินชี้หน้าคนที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ ก่อนที่เขาจะเลี้ยวรถเข้ามาจอดในมหาลัยแล้วคว้าคอร่างบางเข้ามาจูบแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม
จีมืนบดขยี้กลีบปากจนแทฮยองอ่อนระทวยคาอ้อมกอด คนตัวบางถูกดึงขึ้นไปนั่งบนตักอย่างไม่ได้ตั้งตัวและก้อนเนื้อนิ่มที่ถูกแบะออกเพื่อเสียดสีไปกับส่วนตื่นตัวที่เขาควักมันออกมา
“คุณโฮสต์อย่านะ”
แทฮยองส่ายหน้าจนผมปลิวเมื่อส่วนนั้นจ่ออยู่ที่ปลายช่องทางด้านหลัง
“หึ”
เสียงหัวเราะร้ายๆทำเอาแทฮยองใจสั่น ร่างบางละลายอยู่บนตักแกร่ง
และคนตัวหนาที่ค้นหน้ารถหาอะไรสักอย่างออกมา
“ตั้งใจสอบนะ”
ชายหนุ่มใช้นิ้วดันมันเข้าไปแล้วจูบกลีบปากแดงอีกครั้ง
มือหนาสวมกางเกงคืนให้ร่างบางอย่างดิบดี แทฮยองได้แต่เม้มปากเอาไว้
เมื่อมีบางอย่างสั่นอยู่ภายในตัวเขา
ร้ายที่สุด….
“อื้ม
คุณโฮสต์...”
“เดี๋ยวสอบเสร็จผมจะรออยู่ตรงนี้
ถ้าผมรู้ว่าคุณเอาออกผมจะเดินไปบอกเพื่อนๆของคุณว่าคุณมันเด็กเลี้ยงแกะ
ผมไม่ใช่แฟนคุณ” แทฮยองมองค้อนร่างหนา ก่อนจะก้าวขาลงรถเพื่อตรงไปสอบ
ไข่สั่นยังทำหน้าที่ของมันได้ดี
ร่างบางเหงื่อออกจนท่วมและมือเล็กที่แอบขยี้หัวนมของตัวเองผ่านเสื้อตอนที่คนอื่นเผลอ
แทฮยองกัดปากกำมือแน่น อยากให้หมดคาบเรียนแล้วสอบเก็บคะแนนไวๆ เขาจะไม่ไหวอยู่แล้ว
“อ้ะ
อื้ออ” แทฮยองร้องเสียงหลงตอนที่ลุกขึ้นจัดโต๊ะแล้วถูกเพื่อนผู้ชายเดินมาชนสะโพก
“แทฮยองเป็นไร”
“ไม่ ไม่เป็นไร”
คนตัวบางมองหน้าเพื่อนผู้ชายร่วมห้องด้วยสายตาที่ตัวเองไม่รู้เลยว่ามันยั่วยวนแค่ไหน
กว่าจะสอบเสร็จแทฮยองแทบเป็นลมเพราะมีความต้องการมากเกินไป
ร่างบางไม่ได้ทักทายเพื่อนคนไหนเลยนอกจากเดินลงมาจากอาคาร เพื่อไปหาจีมินที่รถ
แต่ยังไม่ถึงดีเพื่อนผู้ชายที่ชนตอนก่อนสอบก็เดินตามหลังมาพร้อมกับจังหวะที่แทฮยองกระสันอยากจนทนไม่ไหวเลยฟุบหน้าไปกับอกแกร่ง
“อ๊ะ
ช่วยหน่อย อืมม” แทฮยองร้องขอให้คนที่ตัวเองแทบไม่รู้จักชื่อช่วย
จีมินเดินเข้าไปหาด้วยไปหน้าบึ้งตึงก่อนจะกระชากร่างบางออกมา
“มานี่”
“คุณโฮสต์เอามันออกไปที”
แทฮยองกะพริบตาปริบๆ ภาพเบื้องหน้ามึนเบลอไปหมด ก่อนที่เขาจะรู้สึกเหมือนตัวเองล้มไปในอ้อมกอดของคุณโฮสต์แล้วเขาก็ไม่รับรู้อะไรอีก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น